Over trouw blijven aan je drijfveren door Bette Struyvelt

Weg met de financiële onzekerheid! Welkom vast contract in loondienst, vakantiegeld, eindejaarspremie. Of neen, toch niet...

Vorige week overviel het me. Waarom moet ík dit nu nog meemaken? Na al mijn ervaring, na alle raad die ik aan mensen geef als het om solliciteren gaat, na alle beslissingen die ik eerder nam en na alle pogingen om mijn eigen praktijk uit te bouwen?

Het is geen makkelijk jaar geweest, 2020. Mijn job in loondienst liep af op 29 februari en ik gunde mezelf de kans om als zelfstandig loopbaanbegeleider aan de slag te gaan. Dat de wereld veertien dagen later zou stilvallen, kon niemand voorspellen. Maar de combinatie van deze factoren was net iets teveel van het goede.

Alles kwam op de helling te staan en financieel moest ik erg creatief uit de hoek komen om te overleven. Gelukkig viel met de economie ook het sociaal leven stil. Ik had me geen restaurantbezoek of leuk kleedje kunnen permitteren. Maar ik klaag niet, ik koos hiervoor en gaf mezelf tijd.

Ergens in december werd die tijd mijn vijand. Terugblikkend kon ik alleen maar concluderen dat de poging om een eigen zaak uit te bouwen geflopt was. Mijn rekening stond onder druk en ik werd angstig. In een paniekreactie blokkeerde ik de agenda om tijd vrij te maken voor het enige wat eigenlijk écht telt en wat alle problemen zou oplossen; een job in loondienst mét de bijhorende voordelen. Welkom maaltijdcheques, hospitalisatieverzekering, vakantiegeld, eindejaarspremie. Ik heb het zo hard nodig. Dacht ik…

Na een zware sollicitatieprocedure had ik een job. Hoera! Een last viel van mijn schouders. Mijn buik deed wel pijn bij de idee aan een vaste voltijdse job en mijn hoofd wou nog niet helemaal mee in dit plan maar hé, ik zat terug achter het stuur en kon toekomstplannen maken. Dé oplossing voor alle problemen op korte termijn? Check!

Drie weken later werd ik uitgenodigd om het contract te ondertekenen. Ter voorbereiding worstelde ik me door het arbeidsreglement en in het midden van deze bundel kreeg ik het warm en koud tegelijk. Er werd een vast uurrooster gepresenteerd van 9 tot 16 uur, met de optie om voordien en nadien een uur te glijden. Middagpauze wordt voorzien tussen 12 en 13 uur. Prestaties en pauzes buiten deze uren moeten aangevraagd worden aan de hand van een formulier dat goedgekeurd wordt door de leidinggevende.




Ik besef dat velen rust vinden in een vaste structuur en mijn reactie bijgevolg vreemd vinden. Maar een vast uurrooster resoneert niet met mijn energie. Want mijn loopbaananker is autonomie. Autonomie in die zin dat ik de behoefte voel om mijn eigen tempo en werkgewoonten te bepalen. Mijn agenda deel ik zonder probleem, maar in ruil wil ik over de vrijheid beschikken om te werken in functie van mijn productiviteit en van mijn aandacht die ik verdeel over werk en privé.

Ik hoor het me iedere keer opnieuw vertellen tegen de klanten die ik begeleid in een loopbaantraject; “Een loopbaananker mag je niet verloochenen. Het is het deel in jou dat je niet wil opgeven. Praat dus goed over jouw loopbaananker en wat dit voor jou betekent zodat je duidelijkheid hebt over wat men aanbiedt en of dit overeenstemt met wat jij écht wil!”
Het contract bleef ongetekend. Ik timmer verder aan de uitbouw van mijn zaak. Op mijn tempo, volgens mijn werkgewoonten, tijdens de uren waarin ik mij productief en energiek voel. Die financiële onzekerheid lijkt finaal zo erg nog niet.